Bir maskeden başka bir maskeye…
Herkes –mış gibi yapıyor, hatta –mış gibi yaşıyor. Aslında yapmak ve söylemek istemediğimiz, hatta yaşamak istemediğimiz gibi yaşar hale geliyoruz. Gerçek hayatla, yani gerçek bizle, olması gerektiğini düşündüğümüz biz arasında gidip geliyoruz. Sonunda da çok yoruluyoruz. Bir maskeden başka bir maskeye…
Bu konuyu konuştuğum herkes “hayır ben çok doğalım, neysem oyum” diyor. Gel gör ki bu insanlar sürekli,
biliyor-muş gibi konuşuyor,
okuyor-muş gibi anlatıyor,
çalışıyor-muş gibi yapıyor,
sağlıklıy-mış gibi davranıyor,
zayıf-mış gibi görünüyor.
Bahsettiğim –mış gibi hali sadece karakteristik değil… Kimseyi suçlamıyorum ya da tenkit etmiyorum. Özellikle sarışın-mış gibi ortalıkta dolaşırken…
Belki de “mış gibi” olmak; beğenilmek, takdir edilmek, sevilmek için… Tabi sonunda ne olmak istediğimiz kişi, ne söylemek istediğimiz söz, ne de kendimiz olamıyoruz…
Kolay mı “ben buyum”, “beni böyle kabul edin” demek… Kolay mı “sen aslında başarısızsın”, “seni sevmiyorum”, “sana gıcık oluyorum”, “kötü görünüyorsun”, “yalan söylüyorsun” demek…
Oysaki –mış gibi olunca, her şey süt liman… mı acaba…
İnanın değil, kimse salak değil… İnsanların kendini akıllı sanmasına lafım yok ama karşısındakini aptal sanmasına tahammülüm etmek mümkün değil...
Sonuç olarak saatlerce kuaförde sarışın olmak için röfle yaptırmama ve sarışın-mış gibi gezmeme rağmen esmerim, saçlarım dipten koyu renkli çıkıyor…
Demek ki neymiş, -mış gibi yapmak kolay ama inandırmak zormuş…