Kardeş olmak…
Kardeş olmak…
Ben 3 kardeşli bir ailenin ortanca kızıyım… Kardeş olmak, kardeşli olmak nedir, nasıldır bilirim. Ayrıca ortanca çocuk olmayı da bilirim. Her durumda, yani haklı olsam da olmasam da, ablamla kavga ettiğimde “küçüksün küçüklüğünü bil” kardeşimle kavga ettiğimde “büyüksün büyüklüğünü bil” … Sonuç; ortancasındır, aradasındır…
Ortanca olmak bir yana, bir ablam olduğu için çok şanslıyım. Aramızda 4 yaş olmasına rağmen, idolüm, örnek modelim, arkadaşım, sırdaşım, kardeşim… Küçükken çok kıskandım ablamı, kıyafetlerini, yapabildiklerini, yapamadıklarını, sahip olduklarını, yaşını, erkek arkadaşlarını ve daha bir sürü şeyi… İtiraf etmeliyim hala birçok şeyi kıskanabiliyorum… Ama bu kıskançlık, kin tutulmayan, düşman olunmayan, sadece keşkeler barındıran bir hal…Annem, ablamı 19 yaşında dünyaya getirmiş, bir şekilde birlikte büyümüşler, hayatı birlikte öğrenmişler. Ablam aynı zamanda annem gibiydi de… Zor zamanlarımda, kafam karıştığında, çaresiz olduğumu düşündüğümde, canım yandığımda hep ablama koştum. Ablamsa her seferinde beni kucakladı ve çare olmaya çalıştı dertlerime… Kendi dertleri çoğu zaman boyunu aşmıştı aslında, altından nasıl kalkılır bilmem, dertlerle boğuşurken hep yanımda, yakınımda ve çarem oldu… Arkadaşsız, dostsuz… Yalnız kaldığımda, yanımda olmasa bile ablamın varlığını bilmek güç verdi bana… Ne kadar adil sürekli ablama yaslanma, destek arama halim bilmem ama ben de onun için hep desteğim… Çünkü biz kardeşiz…
Birde benden tam 360 gün sonra yani 1 yıl bile bekleyemeden dünyaya gelen bir erkek kardeşim var. Ailenin ilk erkeği, Bekgöz soyadını sürdürebilecek sülaledeki tek erkek, çok kıymetli çok… Şaka bir yana, aslında hep şanslı oldu… Çünkü kardeşim dünyaya geldiğinde artık annem anne olmayı, ablam abla olmayı öğrenmişti. Bense kendimden sadece 1 yaş küçük bir arkadaş bulmuştum. Birlikte büyüdük, tek farkla ben ortadaydım ve kızdım… Kardeşimse sondu ve erkekti. Ataerkil bir ailenin mucizesiydi. Ataerkil bir aileye göre, kadın egemen bir ailenin içinde erkek kardeşim durumu iyi idare etti. Erken yaşında büyüyü verdi bizimle, kadın yaşanmışlığı ve olgunluğu erken büyüttü onu da… Acılarla, dertlerle erken karşılaştı ama hiçbir zaman yalnız değildi… Çünkü biz kardeşiz…
Kardeşinin olması ne demektir… Hep sığınacağın bir kucak olduğunu bilmek demektir… Kavga etsen bile küsememek demektir… Canın yandığında canı yanacak birisi var demektir…
Kısacası kardeş demek, can demektir… Bu sebeple canım ablam Yasemin ve kardeşim Volkan a sonsuz teşekkürler…Bu yazının bir sebebi yok… İçimden geldi, yazdım…
Sevgilerimle
Gonca Ergün