Kız mı... Erkek mi...

Bu ülkede demeyeceğim, bu dünyada çocuk doğurmak cesaret ister…

Kız çocuğum olsa, dertler türlü türlü… Her şeyden önce eşit olmayan bir dünyaya doğacak… Erkek çocuklarına kıyasla hayata 1-0 yenik başlayacak… Sürekli, ya tacize maruz kalırsa, ya tecavüze uğrarsa, ya sapık bir adam tarafından parça parça doğranırsa, ya çocuk gelin olursa, ya töreye kurban giderse, ya iş bulamazsa, ya başını kapatmak zorunda bırakılırsa, ya kocasından boşanırsa ve “dul” damgası yerse, ya… ya… ya…

Erkek çocuğum olsa, dertler türlü türlü… Her şeyden önce eşit olmayan bir dünyaya doğacak… Kız çocuklarına kıyasla hayata 1-0 önde başlayacak ve sürekli bunu koruyabilmek, hakkını verebilmek için uğraşacak… Evin erkeği olacağı için peşinen bir ton beklenti yüklenecek üzerine… Kız arkadaşı olacak ve üzerine vazife olduğundan onun namusunu koruyacak… Namusu koruyamazsa, katil olacak, alnındaki kara lekeyi temizleyecek… Hapse girerse tecavüzden koruması gerekecek kendini… Parası olursa askerlik yapmayacak… Parası yoksa askere gidecek ve ne uğruna bile olduğunu bilmediği bir sebepten ölecek… Ölecek ama “vatan uğruna” deneceği için adı şehit olacak…

Bu yazdıklarım fazla değil ama kesin eksik kaldı… Çocuğum olmadığı halde bu kaygılar bir çırpıda akla geliyor. Çocuğu olan kadınların kaygıları, korkuları, gözyaşları durmuyor bir türlü…

Tamam, biliyorum, hiçbir kadın çocuk sahibi olduğu için pişman değil ama ya bu gerçekler ne olacak…

Çözüm çocuk doğurmamak değil… Çözüm kız yada erkek ( bu iki cins dışında yer alıyorsa zaten başı belada demektir) olmak değil…Çözüm insan olmak, Çözüm empati kurmak, Çözüm birileri para kazansın, egoları okşansın, makamları yükselsin diye kör olmamak… Çözüm çok derinler de değil… Çözüm barışta… Çözüm sevmekte… Çözüm koşulsuz, şartsız kabul ermekte… Çözüm ayrımcılığa son vermekte… Yani çözüm bizim elimizde…

Sevgilerimle,

Gonca Ergün